O książce: rok / Powieść "Tarantula" należy do kategorii tych książek, które zwykle określa się mianem szalonych, lekkomyślnych i lekkomyślnych. Pierwsza myśl, która przyszła mi do głowy po przeczytaniu tej książki, była taka: gdyby „Tarantula” nie została napisana przez Boba Dylana, ale przez nieznaną osobę, nikt nigdy by tej książki nie przeczytał. Nie zostałaby nawet opublikowana. I tak ten dziwny tekst leżał w szufladzie biurka nieszczęsnego pisarza i tylko kilku przyjaciół, po przeczytaniu niektórych fragmentów, klepało autora po ramieniu i mruczało przez zaciśnięte zęby: „Stary, świetnie piszesz!” tak się złożyło, że w 1966-m Dylan zakończył pracę nad tekstem, a w 1971 książka pojawiła się na półkach. Tłumacze nie musieli długo czekać. Mówiono, że Dylan jest następcą tradycji Joyce’a, że ​​jego twórczość to typowy strumień świadomości, że poeta pisze o chaosie… Generalnie, jeśli się chce, w „Tarantuli” można znaleźć wszystko. Formą jest to niespójny (na pierwszy rzut oka) zbiór słów, zwrotów i zdań. Trudno to zrozumieć, delikatnie mówiąc. Niemniej jednak miłośnicy zawiłych książek chętnie zanurzają się w otchłań dowcipnych fragmentów Dylana i wyławiają na światło dzienne coraz to nowe znaczenia. Myślę, że niektóre interpretacje mocno zaskoczyłyby autora książki. Ale on sam jest za to winien: „Tarantula” jest celowo skomplikowana i zagmatwana i w tej formie powieść żyje sama… Witalij Gruszko, prochtenie.ru